Waarom kiest iemand voor een chemieopleiding en wat maakt een baan in de chemie zo boeiend? Chemie Magazine vraagt het aan mensen in deze sector. In deze aflevering van Werken in de chemie vertelt site manager Miguel Anento-Glim over zijn werk bij Arlanxeo.

Aan welke consumentenproducten lever jij een bijdrage?

“Wij maken hier in Geleen EPDM-rubber. Dat is wit rubber wat we verkopen aan de verwerkende industrie, voornamelijk aan de automobielindustrie en de bouw. EPDM-rubber zit bijvoorbeeld in deurafdichtingen in auto’s, in slangverbindingen, dempers en ruitenwissers. In elektrische auto’s kun je het ook gebruiken als tussenlaag in een batterij. De bouw gebruikt het onder meer als afdichting voor ramen, dakbedekking en de omhulsels van bekabeling.”

Wat vertel je aan je familie als ze vragen wat voor werk je doet?

“Ik ben verantwoordelijk voor drie fabrieken op één locatie die rubber maken. Mijn jongste dochter vertelde in coronatijd aan haar juf dat wij etheen, propeen en een derde monomeer samenvoegen om er een polymeer van te maken. Ze was acht jaar en ik had haar dat nooit verteld, maar ze had het gehoord bij de telefoonconferenties die ik thuis hield. Ik heb haar toen wat van ons rubber meegegeven naar school."

"Als site manager ben ik verantwoordelijk voor een veilige werkomgeving. De werknemers moeten aan het einde van de dag gezond weer thuiskomen. Ik spreek collega’s aan op veilig werken en ik stimuleer dat iedereen elkaar aanspreekt en scherp houdt op veiligheid. De ander heeft misschien een blinde vlek en zo houdt je de werkomgeving samen veilig. Daarnaast zorg ik voor een stukje sociale veiligheid. Ik spreek nieuwe collega’s als eerste zodra ze aangenomen zijn. Dan vraag ik naar wie ze zijn, wat ze in hun vrije tijd doen en hoe hun thuissituatie is. Ik vertel wat ze aan me hebben en wat ik van ze verwacht qua gedragingen op de site.”

Hoe ben je in deze baan terecht gekomen?

“Ik heb de zeevaartopleiding in Amsterdam gedaan en daarna zeven jaar op zee gevaren. Daar ben ik mee gestopt en ik ben naar Limburg verhuisd. Ik begon op 27 maart 1998 bij DSM. Van de vaart naar de Limburgse cultuur was een behoorlijke verandering. Ik sprak geen Limburgs en de werkmentaliteit is compleet anders. In de vaart leef en werk je met elkaar, dus je hebt naast een werkrelatie ook een leefrelatie. Wij hadden één rustdag per week, de zondag, en dan werkten we maar acht uur in plaats van twaalf. Ik was stuurman op grote tankers. In zo’n functie sta je alleen in die verantwoordelijkheid en kun je het werk niet zomaar neerleggen op een bepaald tijdstip. Toen ik bij DSM solliciteerde zeiden ze dat ik veel verantwoordelijkheid kreeg. Na een half jaar vroeg ik ze wanneer die verantwoordelijkheid een keer kwam. Ik moest juist aan vier lagen management toestemming vragen om iets te doen.

DSM was wel een vooruitstrevend bedrijf. Ze zorgen voor cursussen, trainingen en de vrijheid om je te ontwikkelen. Ik heb nooit gezocht naar een carrièrepad, ik zocht steeds naar iets leuks om te doen. Als er dan iets voorbij kwam, ben ik geswitcht. Ik ben hier nog steeds werkzaam omdat ik altijd heb kunnen doen wat ik leuk vind.

Mijn voorganger en mentor, Geert, heeft me tijdens een reorganisatie een keus voorgelegd. Of ik bleef hoofd productie, of ik werd site manager. Als ik productie bleef doen, zou ik een nieuwe baas van buitenaf krijgen. Dan weet je niet wat je krijgt. Ik vertrouwde mezelf wel en als site manager kan ik de organisatie verder helpen met mijn manier van werken en denken.”

Wat zou jij je jongere zelf adviseren?

“Heb gewoon plezier in je werk. Het maakt niet zoveel uit wat je doet. En maak gebruik van waar je goed in bent. Je kunt wel wat sleutelen aan waar je niet goed in bent, maar het gaat nooit je kracht worden. Iedereen werkt in teamverband, ook contractors, dus je kunt elkaar aanvullen. Laat je niet in een hokje stoppen. Er is geen beperking. Als je meer kennis op wilt doen, doe dat dan.

Het mooie wat onze industrie biedt, wat het de wereld biedt, daar hebben mensen geen idee van. Al het fundamentele waar we aan gewend zijn komt uit de industrie, uit wat wij hier maken. We zouden maatschappelijk gezien wat meer tevreden mogen zijn met wat we hebben en qua consumptie een stap terug mogen doen. En heb meer zorg voor elkaar. Help je buren, in plaats van hen als concurrent te zien.”

Wat levert je werk je op?

“Gewoon hele leuke dingen. Ik kijk er na de vakantie echt naar uit om mijn collega’s weer te zien. Toen ik terugkwam, kon ik weer een bijdrage leveren. We zetten met zijn allen de schouders eronder om alles weer draaiende te krijgen.

Ik schrijf elke week een ‘Kruimeltje’, een mail met ongecensureerde, persoonlijke observaties die ik naar de hele organisatie stuur. Wat hebben we gemaakt, wie hebben we op bezoek gehad en wat viel me op. Dat wordt goed gelezen. Als ik daar een opmerking plaats over een situatie die me is opgevallen, is het binnen een week besproken en ook vaak verholpen.”

Op welke prestatie ben je het meest trots?

“Ik ben heel trots op de mensen binnen onze organisatie. Daarom heb ik meegedaan aan de verkiezing van Plant Manager of the Year. Mijn collega’s hebben me overgehaald door te zeggen dat ze hun manier van werken aan mij te danken hebben. Ze krijgen vrijheid en ondernemerschap en ze nemen hun verantwoordelijkheid. De jury vatte het mooi samen: Miguel Anento Glim is een echte verbinder. Hij weet in zijn team een familiegevoel te creëren waardoor mensen in beweging komen en zich gezien voelen.”

Als je iets zou mogen veranderen aan je baan, wat zou dat zijn?

“Op een aantal gebieden presteren we goed, maar het is ook onrustig in onze organisatie. Ongeveer zeventig procent van onze organisatie is nieuw of veranderd. We hadden een omgekeerde piramide qua leeftijd: veel oudere medewerkers met veel kennis en ervaring en weinig nieuwere medewerkers. Het is complex om de nieuwe generatie en de doorstroomgeneratie daar in te passen. Dat doe je, gewild of ongewild, met leermomenten die we in het verleden al hebben gehad. Ik zou willen dat we meer acceptatie hebben over het feit dat door deze verschuiving sommige dingen niet zo goed gaan als we gewend zijn. Daarnaast zou ik willen dat de organisatie meer naar buiten treedt. Wat er achter het hek gebeurde, was niet zichtbaar. We moeten zelf blijven evalueren en naar buiten treden met wat we doen en maken.”

Wat zou je nóg liever doen dan wat je nu doet?

“Ik ben nu ruim twee jaar site manager en dat doe ik met heel veel plezier, maar ik zou ooit graag les willen geven op school. Je kunt echt iets meegeven aan kinderen en jeugd. Jeugd is in mijn ogen nog ongecompliceerder, ze kunnen zoveel absorberen en zijn de toekomst. Die kun je enthousiasme, kennis en kunde meegeven. Ik heb al een paar keer gedacht: zal ik niet de switch maken naar lesgeven op school? Samenwerken is ook delen en verrijken, maar de jeugd heeft een apart kadertje dat ik nóg mooier vind.”

Wie is Miguel privé?

Miguel is geboren Amsterdammer, verhuisde met zijn ouders mee naar Limburg en woont nu in Heythuysen met zijn partner en kinderen. In zijn vrije tijd gaat hij zwemmen, tennissen en skiën.

Arlanxeo

Arlanxeo is een van de grootste producenten van synthetisch rubber. Het is een dochteronderneming van Saudi Aramco, ’s werelds grootste energie- en chemiegroep. De fabriek in Geleen stamt af van DSM. DSM verkocht de divisie die EPDM-rubber maakte in 2011 aan LANXESS. LANXESS richtte samen met Aramco een joint venture op en die samentrekking werd Arlanxeo.