Waarom kiest iemand voor een chemieopleiding en wat maakt een baan in de chemie zo boeiend? Chemie Magazine vraagt het aan mensen in deze sector. In deze aflevering van Werken in de chemie vertelt Hannah Opdenbosch over haar baan als manufacturing manager bij Synthomer.

Aan welke consumentenproducten lever jij een bijdrage?

“Wij zitten in de sticky business, dus kort gezegd alles wat plakt. Tapes, labels, lijmen, kauwgom, pampers, maandverband. We vormen bijstromen van de industrie om tot mooi, wit hars. Ons product zit ook in autobanden, want die moeten plakken om grip te hebben. Wij maken een tussenproduct, dat verkopen we aan een formulator en die maakt er bijvoorbeeld lijm van. We verschuiven nu naar minder lijmen en meer plastic recycling. Om gerecycled plastic weer bruikbaar te maken moet je een plakkerige stof toevoegen. Die stof maken wij. Zo komt ons product in gerecyclede yoghurtpotjes en snoepverpakkingen terecht.”

Wat vertel je aan je familie en vrienden als ze vragen wat voor werk je doet?

“Mijn ouders en broer zitten in de financiële sector. Zij vinden het verbazingwekkend dat hun dochter in een overall moet rondlopen en met pompen, reactoren en leidingen bezig is. Bij het woord katalysator zijn ze helemaal verloren. Ze kunnen zich er eigenlijk niets bij voorstellen. Aan de andere kant, als zij het over hun onderwerp hebben begrijp ik ze ook niet.

Mijn man vertelt aan collega’s dat ik in de productie zit en iets met chemie doe. Daar stopt het ook. Bij vrienden haal ik het voorbeeld van de kerstboom aan. Die wordt na een tijdje plakkerig. Van zo’n materiaal maken wij een pastille. Die pastille kun je weer gebruiken voor een eindproduct.”

Hoe ben je in deze baan terecht gekomen?

“Dat is best een verhaal. Ik heb aan de universiteit in Gent gestudeerd en heb van daaruit stage gelopen bij Eastman, de voorganger van Synthomer. Ik heb na mijn afstuderen iemand die met verlof ging, vervangen. Dat was tijdelijk en ik was op zoek naar een vaste job.

Toen kwam het applicatielabo van Middelburg naar Gent. Daar heb ik gesolliciteerd en ik ben aangenomen. Maar ik heb procestechnologie gestudeerd en een lab is klein. Ik had mijn masterdiploma gehaald om de dingen in het groot te zien. Pompen, reactoren en verdampers, niet het fijne knutselwerk in een labo. Na een jaar was de pret ervan af. Op productie in Middelburg zochten ze nog een ingenieur procesontwikkeling. Mijn leidinggevende vroeg of ik er interesse in had om twee jaar naar Nederland te komen. Die kans heb ik aangegrepen.

Na anderhalf jaar in die functie vroegen ze of ik groepsleider wilde worden. Dat heb ik ook anderhalf jaar gedaan. Toen ging de toenmalige manufacturing manager naar Gent om site manager te worden en hebben ze me gevraagd of ik zijn functie wilde overnemen. Intussen zit ik al vier jaar in Nederland. Nog steeds trotseer ik met veel plezier en enthousiasme elke dag de files om hier bij mijn collega’s te zijn.

Het is snel gegaan en ik ben er best trots op. Het is een stevige baan, maar je leert zoveel in zo’n korte tijd. Ik besef dat veel mensen me ervoor benijden. Veel plant managers zijn mannen die halverwege hun carrière zijn. Daar sta ik tussen als jonge vrouw van 31. Het is een hele fijne samenwerking en er is waardering. Ik had het vier jaar geleden nooit zelf gedacht. Het is de grootste, tofste, leukste uitdaging die er bestaat.”

Wat zou jij je jongere zelf adviseren?

“Het komt wel goed. Ik vroeg me af of ik ooit een project zou kunnen leiden binnen een productiefabriek of zelfs groepsleider zou kunnen worden. Daar droomde ik van. Ik zou zeggen: er kan zoveel meer dan je zelf voor mogelijk houdt. Maak je geen zorgen, je gaat trots kunnen zijn op wat je gaat bereiken. Ik ga elke week naar huis met een trots gevoel op ons team en de mensen die hier zitten.”

Wat levert je werk je op?

“Echt geluk. Geluk dat ik met deze mensen mag samenwerken. Als iemand vraagt waarom ik als Vlaamse helemaal in Middelburg werk, zeg ik – het is als ingenieur uitdagend genoeg, er zijn genoeg processen, maar ook als mens is de site net het goede formaat dat ik al mijn collega’s ken. Ik kan overal binnenstappen en spreken over hun leven, hun kinderen en hun huisdieren. Ik word elke dag zowel intellectueel als gevoelsmatig uitgedaagd. Ik had dit nooit verwacht, zo vroeg in mijn carrière, maar het komt dicht bij de ideale baan. Het vraagt wel veel en soms is het doodvermoeiend. Het ene moment wil een pomp niet mee, het andere moment heeft een operator een privéprobleem of belt supply chain dat ze te weinig grondstof hebben. Je moet veel springen, maar dat maakt het juist fijn.”

Op welke prestatie ben je het meest trots?

“Waar ik nu sta in mijn leven. Dat ik in deze significante rol iets kan betekenen voor mijn collega’s. De menselijke kant van mijn baan is prioriteit nummer één. Wat zou ik zijn zonder mijn collega’s die sleutelen aan de pomp, of de area manager die zorgt dat de productie op tijd draait? Zij hebben de ondersteuning nodig om dat mogelijk te maken. Ik vind mijn uitdaging in al die mensen met al die verschillende achtergronden laten samenwerken om tot zo’n resultaat te komen. Dat is het mooiste wat je als manager of leidinggevende kunt doen.”

Als je iets zou mogen veranderen aan je baan, wat zou dat zijn?

Lachend: “Het eten in de kantine. Dat is hier de running joke, het grote verschil tussen de Vlaamse en Nederlandse eetcultuur. Wij zouden geen belegde boterham doen, maar iets warms als een soepje, spaghetti of croque monsieur, zeker in de winter.

Het serieuze antwoord is dat ik zou willen dat ik een extra blik operators en ingenieurs kon opentrekken. De arbeidsmarkt is krap. Je hebt goede mensen nodig, maar waar vind je ze? De mensen hier lopen echt de benen onder hun lijf vandaan. Ik zou willen dat ik er tien of twintig bij kon kopiëren zodat ik ze meer ademruimte kan geven.”

Wat zou je nóg liever doen dan wat je nu doet?

“Ik loop al twee of drie stappen voor op het plan dat ik voor mezelf had. Wat kan de adrenaline van deze job ervaren? Op dit moment is het moeilijk te zeggen. Ik vind het mooi dat ik techniek met mens kan combineren. Hoe kun je van chaos orde maken? Daar haal ik energie uit. Daarom is dit mijn ideale job. Mens, techniek en een vleugje chaos. Ik ga het geen twintig jaar doen, maar mijn toekomst ligt in het verlengde van deze baan. De uitdaging is er niet voldoende vanaf om ergens anders naartoe te willen. Iedereen is bereikbaar, aanspreekbaar en bereid om die extra stap te zetten. We ondersteunen elkaar. Alles wat binnen productie gebeurt is ons probleem en ik zie iedereen samenkomen om het op te lossen.”

Wie is Hannah privé?

Hannah is getrouwd en werd in 2024 moeder van Jerôme. Ze heeft een hond, heeft een passie voor koken en eten en is graag buiten in de tuin bezig. Haar ultieme ontspanning is een middagje kleiduiven schieten met haar vader.

Synthomer

Synthomer is een Brits chemiebedrijf met vestigingen in Europa, Azië en Noord-Amerika. Het bedrijf produceert duizenden producten, van lijmen tot coatings en van toepassingen in constructies tot in de gezondheidszorg. Synthomer nam in 2022 alle onderdelen op het gebied van lijmen en harsen over van Eastman, waaronder de productielocatie in Middelburg.